Mia Vervaecke
Bewoonster sinds 2014, geniet van haar eigen rustige stek.
Mijn man en ik hebben een groot deel van ons leven in Congo gewoond, maar toen we een gezin wilden stichten zijn we teruggekeerd. We hebben samen vier kinderen groot gebracht.
Een tiental jaar geleden is mijn man door een verlamming op de sukkel geraakt. Hij lag geregeld in het ziekenhuis en had veel hulp nodig. De last van de trappen in huis, de zorg om de grote tuin en de onzekerheid in het algemeen namen hand over hand toe.
Met hulp van de kinderen gingen we op zoek naar een andere woonplaats. In 2014 zijn we in een assistentiewoning van Sint Vincentius komen wonen, toen nog in een gebouw aan de OLV-kerk. Het was meteen een voltreffer. De rust die we daar ervaarden was zo deugddoend.
In 2017 verhuisden we naar De Houtmarkt. Het was lastig om nog een verhuis te hebben, maar onze flat maakte alles goed. Het vele licht, het prachtige zicht op de stad, te midden het stadscentrum… Mijn echtgenoot fleurde weer op, maar jammer genoeg was dat van korte duur. In februari 2019 is hij heel plots gestorven. Ineens was ik alleen… Dat voelde heel vreemd.
Ik ben heel blij om hier te wonen. De vrijheid en luxe van mijn eigen appartement en de veiligheid dat er altijd hulp in de buurt is. Ik hoef maar op de knop te duwen mocht er iets zijn. Thuis, helemaal alleen, zou ik teveel schrik hebben.
Ik doe eigenlijk nog alles zelf. Schoonmaken en koken gaan allemaal wat trager, maar ik heb tijd hé. En de supermarkt is vlakbij, da’s een luxe.
Ik ben graag op mezelf, ik heb geen nood om altijd gezelschap te hebben. Ik lees veel en ga wekelijks om nieuwe boeken in de bibliotheek hier beneden. Die is niet groot maar het aanbod is zeker voldoende. Ik geniet er ook wel eens van om deel te nemen aan de activiteiten hoor. De sfeer is altijd goed en ik voel mij op m’n gemak bij de andere bewoners.
Ik kan het wonen hier aan iedereen aanraden. Vaak sluipen de zorgen om het ouderlijke huis haast onmerkbaar binnen. De trappen, de grote tuin, praktische beslommeringen… dat weegt door zonder dat je het beseft. De opluchting om die achter je te laten is zo deugddoend.
Ik ben blij dat mijn man en ik hier nog enkele mooie jaren beleefd hebben. En nu geniet ik van het comfort en de geborgenheid. Ik kan enkel dankbaar zijn en hopen dat ik nog een tijd gezond kan blijven.
